Dit delen:

Eindelijk is het dan toch zover. Na maanden wachten is de kogel door de kerk. Het begon zo rond de maand maart. Na toen bijna een jaar bij mijn huidige werkgever te werken als sales assistente, was ik zo ingewerkt en georganiseerd, dat ik steeds sneller klaar was met mijn dagtaken. Nu ben ik iemand die alleen goed functioneert bij een zekere werkdruk en een gezonde dosis stress. Aanvankelijk dacht ik dat ik  gewoon een kalmere periode moest overbruggen, maar een paar maanden verder en na het analyseren van  de workload kwam ik tot de constatatie dat dat het eigenlijk niet rustiger was dan tevoren. In mei werd het zelfs zo erg dat ik soms dacht gek te worden, gek van verveling en dat ik halve dagen verlof begon te nemen om niet écht gek te worden.  Mijn baas was op de hoogte van mijn ontevredenheid.  De sales managers gaven me wel af en toe extra werkjes en op de andere diensten viel er ook wel altijd iets te vinden, maar dat was zoals kleine brandjes blussen.  Ik wou er eigenlijk een échte extra dagtaak bij. Ik had regelmatig tussen 10:00 en 11:00 al gedaan met mijn dagtaken , terwijl ik om aan genoeg werkuren te komen tot ongeveer 17:00 moet werken. Op een bepaald moment, toen ik zeker wist dat dit een blijvend probleem zou zijn, ben ik naar de baas gestapt en heb ik hem gevraagd of ik er geen halve dagtaak kon bij krijgen. Dat was eind mei/begin juni. Hij zou het bekijken, maar reorganisatie zou wel wat tijd vragen. Dat wist ik natuurlijk ook wel. Ondertussen keek ik al uit naar de zomermaanden, want dan moest ik ook inspringen voor de collega’s. Ondertussen waren de managers er inderdaad mee bezig en nog voor ik met vakantie vertrok wist ik al dat ik de productgroep van een collega zou overnemen. Tijdens mijn verlof zouden ze die persoon dan ook op de hoogte stellen en  begin oktober zou ik dan haar business overnemen en zou ik er een extra productgroep bij hebben. En die collega zou dan op haar beurt op een andere dienst gaan werken waar een collega na haar bevallingsverlof niet meer teruggekomen is. Ik blijf dus voor dezelfde business manager werken en in mijn huidige omgeving zitten. Begin deze week is de overdracht dan eindelijk effectief van start gegaan. Ik heb er nu dus een nieuwe uitdaging bij: een business in volle expansie, waarin nog veel kan gereorganiseerd worden en waarmee ik hopelijk  een tijdje zoet ben. Ik hou er wel rekening mee dat  het de komende weken waarschijnlijk zelfs een overdosis kan worden: nieuwe processen, nieuwe producten, terug leren wat werken is en wat tijdsdruk betekent :-). Maar ik weet dat mijn collega’s achter me staan en dat er nog altijd wat met het werk kan geschoven worden en dat is een hele geruststelling. Maar eerst ga ik volgende week  4 dagen naar Hannover waar wij een stand hebben op EuroTier.

Dit delen:

We hebben al heel wat afgreisd … in het buitenland en ik vind het stilaan  beschamend vinden dat ik mijn eigen land niet eens goed ken. Toch heb ik al een paar steden bezocht zoals  Gent , Brugge,  Dinant, Durbuy, … maar onze hoofdstad die op 15 km ligt ken ik eigenlijk niet. Vroeger kwam ik er wel regelmatig om te shoppen, maar ik heb eigenlijk nooit de moeite genomen om er eens goed rond me heen te kijken. De hoogste tijd dus om Brussel te gaan verkennen.

Gisteren moesten we zowiezo ’s avonds in Brussel zijn omdat we tickets hadden voor een Fado-optreden met Mariza in de BOZAR. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om eerst  ’s middags in Brussel op verkenning te gaan en er ’s avonds een hapje te gaan eten. Het werd de klassieke wandeling met o.a. het Martelaarsplein , Manneken-Pis, De Grote Markt, Belgisch Stripcentrum, St. Michiels-en Sint-Goedelekathedraal. Ik stond er versteld van wat een bruisende stad Brussel wel is. Er was ontzettend veel volk. Vooral Manneken-Pis trok veel aandacht. Hij stond er in zijn volle naakie te pronken.

Manneken-Pis

Éen van de mooiste gebouwen, naast de Grote Markt dan, vind ik de Sint-Michiel-en-Sint-Goedelekathedraal.  In deze kathedraal vinden alle belangrijke gebeurtenissen zoals huwelijken en uitvaartdiensten van de leden van onze Belgische Monarchie plaats.

Sint-Michiel-en-Sint-Goedelekathedraal

Het Stadhuis

’s Avonds zijn we gaan eten bij “Les Chapeliers” , een typisch Belgisch restaurant. Mijn man koos voor de kalfsniertjes en ikzelf voor de confit van eend. Heerlijk klaargemaakt en de prijs viel ook mee.

Confit van eend

Kalfsniertje

En daarna was het tijd om ons weer even naar Portugal te begeven: een Fado-concert met Mariza. Haar programma was heel gevarieerd en ze betrok haar publiek zeer nauw bij haar optreden. Behalve in de handen klappen moest er ook gezongen worden. Het duurde wel 10 minuten voor de toehoorders het onder de knie hadden. Als je geen Portugees spreekt  is : Colha rosa branca, ponha a rosa ao peito” niet zo eenvoudig te memoriseren, laat staan dan nog op de juiste toon en ritme te zingen. Toch kreeg ze de zaal goed mee.  Behalve traditionele Fado-songs kwam er af en toe een drumstel aan te pas. Na wat gegoogle ben ik erachter gekomen dat ze jaren in Brazilië gewoond heeft en die invloed in haar muziek terug te vinden is. Klasse vond ik ook dat ze in een zaal met een capaciteit van 2200 man erin slaagde om  één volledige song zonder microfoon te zingen. Wat ik dan wel weer miste is de intimiteit van de Portugese sfeer. In zo’n grote zaal vol met veel Portugees-vreemd volk speelde ze duidelijk voor een niet-Portugees publiek, wat ook volkomen normaal is. Zo sprak ze hoofdzakelijk engels en bracht ze zelfs een  Fado-song in het engels. Nou Mariza, ik hoop dat je je bij je roots houdt, want eerlijk, ik vond het in het engels niet klinken.

Voor diegenen die Mariza nog niet kennen en nieuwsgierig zijn naar haar muziek, volgt hier één van haar traditionelere songs.