Dit delen:

Toen ik vandaag thuiskwam na het werk, en die stapel tijdschriften, papieren, reclame en andere prullaria, mij voor de zoveelste keer irriterend aanstaarde, wist ik dat het vandaag zou gebeuren: een grondige selectie en minstens 2/3 ervan liquideren. Gelukkig gooit mijn man tegenwoordig de meeste reclame onmiddellijk weg, dus dat is al dat gespaard … Misschien moesten we toch eens overwegen om een sticker met de boodschap “geen reclame” te plakken op onze brievenbus. Tussen de stapel bevinden zich hoofdzakelijk tijdschriften, de gemeenteberichten, de randkrant of andere brochures die ooit wel eens van enig nut zouden kunnen (geweest) zijn. Die van de vorige maanden belandden op de stapel “weg ermee”. Toen viel mijn oog op een brochure van Interza, de ophaaldienst van ons huisvuil. Het eerste bericht dat mijn aandacht trok ging over de vervanging van de GFT sticker, de sticker die op de container voor het groente- en tuinafval moet. Die moest voor 1 maart vervangen worden door een nieuwe. Oeps … Half in paniek bel ik naar mijn moeder, want ik weet dat zij die voor ons meestal  meebrengt, als zij de hare gaat halen. Ik vroeg haar of ze de hare al was gaan afhalen en hoorde haar verwonderd zeggen dat dat nog niet moest. Hoe kan dat nou, hier staat 1 maart ? Toen ik het artikel wat beter bestudeerde zag ik de datum: 1 maart 2011. De brochure dateerde van december 2010. Zucht … Ik zal het nooit leren. Steeds weer zeg ik bij mezelf dat ik toch minstens 1x per maand “grote kuis” moet houden in “dit houd ik nog effe, want het zou misschien toch nog eens van pas kunnen komen”. Gelukkig ben ik wel wat consequenter met de facturen en echt belangrijke papieren en is er nog niet echt iets misgegaan.

Dit delen:

Iedereen kent het wel en heeft er wel één: die aantrekking tot een bepaalde afdeling in de winkel. Bij mij zijn het een tijdlang tassen geweest, in alle soorten en maten: handtassen, klein of groot, sporttassen, weekendtassen, rugzakken. Na aankoop bleek het meestal toch niet dé ideale tas, met als gevolg dat ik maar weer eens op zoek moest naar een nieuwe. En zo bleef mijn verzameling maar aangroeien. Het merendeel belandde op zolder.  Binnenkort zijn er echter dakwerken en de zolder moet dus leeg. Dus zijn we alvast begonnen met de grote “weg-ermee” actie. Na veel wikken en wegen en met een beetje nostalgie kon ik de hoeveelheid tassen reduceren tot een 10 tal (of zijn het er toch misschien nog een 15-tal). Nevertheless, het  feit dat ik meestal met de fiets ga werken en in dat geval geen handtas gebruik, tempert gelukkig mijn verlangen en behoefte naar nieuwe tassen.  Bovendien ben ik heel tevreden met het exemplaar dat ik gekocht heb.

     Bevat meestal:

•      Portefeuille & GSM
•      Agenda
•      Notaboekje + schrijfgerief
•      Papieren zakdoekjes
•      Toilettasje
•      Kauwgom
•      Lunch

  

• Regenbroek + handdoekje (bij wisselvallig weer, meestal dus)
• Lange broek (kledij voor op ‘t werk)            

Dit delen:

Deze ochtend toen ik wakker werd, werd ik hartelijk verwelkomd door 8 trippelende pootjes in plaats van slechts 4. Dit weekend is onze nederige woonst omgevormd tot een dierenpension. Een vriendinnetje van Spot logeert bij ons, terwijl haar baasjes op reis zijn. Het is niet Cooky, de hond van mijn dochter maar wel Zia, de hond van de ex-vriendin van mijn man zijn zoon. Spot heeft veel vriendinnetjes :-).  Het jonge koppel heeft wanneer ze uit elkaar gegaan zijn een soort co-ouderschap regeling voor de hond getroffen.Maar de zoon kon deze keer niet voor de hond zorgen omdat hij op weekend is aan de zee met zijn vrouw en 2 kleine kinders. Zia, een bretoense spaniel (12) en Spot, onze border collie (9) hebben in hun jonge jaren samen heel wat tijd doorgebracht. We maakten toen dikwijls samen hele lange wandelingen in het bos. Beide zijn nog altijd in superform. Spot heeft nu wel blijkbaar wat meer last van de dominantie van Zia. Want ja zoals in vele huishoudens zwaait het teefje hier ook de plak. Spot staat alles af: zijn slaapplek, zijn been, …  een echte gentlemen :-P. Als hij naar buiten wil en we de deur openen, maar Zia als eerste naar buiten schiet, blijft hij vertwijfeld voor de deur staan. Zia doet alsof  ze thuis is, en dat is haar zeker gegund, en Spot loopt er een beetje verloren bij.Vechten doen ze gelukkig niet. Ze negeren elkaar. Zia zoekt geen contact en Spot zorgt er wel voor dat er altijd een zekere afstand bewaard blijft. Ze vinden hun plekje wel en zolang ze het niet al te bont maken zijn de baasjes ook content.

Zijn het toch geen schatjes ?

Spot (links) en Zia (rechts)

Dit delen:

En neen..., gij zult niet lezen, maar wel met mij bezig zijn.

Dit delen:

Éen van de mooiste reizen, waar ik heel veel herinneringen aan overhoud is die naar Brazilië. Ik zou er een boek over kunnen  schrijven,   zoveel anekdotes op 3 weken tijd. Ik zou het kunnen opsplitsen in: de paar dagen vóór, het vertrek en de aankomst, het verblijf in BH, de rondreis en de terugreis. Elke fase bevatte wel een aantal vermeldenswaardige anekdotes. Om alle logica teniet te doen, begin ik met de rondreis.

Na ons verblijf van 10 dagen in BH (Belo Horizonte), wachtte ons een rondreis die ging van Iguazu,  naar Manaus en verder naar Salvador.Het was onze eerste reis naar Brazilië en daar we zoveel mogelijk wouden bezichtigen op een zo kort mogelijke periode, hadden we een reisbureau gezocht die ons een “reis à la carte” kon aanbieden. Alles was tot elke minuut uitgestippeld inclusief de museumbezoeken, de gigdste stadsbezoeken en andere. We moesten ons dus maar gewoon laten leven. In Manaus toegekomen, gingen we dus op zoek naar de persoon die ons zou komen afhalen. Je weet wel, die mensen die zo aan de aankomst staan met een plakkaat waar namen op staan. De koffers werden in de wagen geladen en we werden er naar het chicste hotel van Manaus gebracht. Zo’n hotel met rode lopers, 5 verschillende restaurants, kapper, bankautomaat,….  en een heel grote kamer. Ik was blij dat het maar voor 1 nacht was, want bij al dat “gedoe” voel ik me niet zo mezelf. Dag 1: Manaus bezoeken. Dag 2 werden we ’s ochtends afgehaald en naar een haventje gebracht. Daar stond een bootje ons op te wachten. We werden namelijk naar een resort gebracht dat gelegen was aan de “Rio Negro”. Er was ook nog een stel Zweden, zo’n soort mensen dat nooit content is en altijd wel een reden vindt om te klagen. Na een verhoor en een halfuur klaagzang  kwamen we dan toe in ons paradijs. Want zo zag het er echt uit. De kamers waren kleine houten hutjes, de eetzaal was buiten en overdekt met een groot rieten dak. Papegaaien vlogen er vrij rond. We mochten onmiddellijk inchecken, ’t is te zeggen, de anderen. Na een poosje werden we er ons van bewust dat we daar nog alleen stonden met onze bagage. Bleek dat de resort overboekt was en dat er geen kamers meer vrij waren, maar “nenhum problema”, dat kwam wel in orde, werd ons verzekerd. We mochten alvast het avondeten gaan benutten. Wij maakten ons niet echt druk: het was tenslotte vakantie en men had ons verzekerd dat ze een oplossing zouden vinden. De Brazilianen staan trouwens bekend om hun gastvrijheid en creativiteit. We waren er dus wel gerust in. Maar na het avondmaal wisten we nog steeds niet waar we gingen slapen en we begonnen toch wat nerveus te worden. Even later kwam de manager van de resort naar ons toe. Hij excuseerde zich nogmaals uitgebreid en legde uit dat er wat verderop een ander hotel was en dat we daar konden overnachten. Als compensatie  mochten we een extra excursie uitkiezen gratis en voor niks en kregen we alle drank die we tijdens ons verblijf in zijn resort zouden nuttigen ook nog eens gratis. Zelfs voor de nacht kregen we drank mee, wat en zoveel we maar wilden. Weigeren was geen optie. En even later stapten we weer op een boot, met onze handbagage en onze zakken vol drank, samen met een gids, die in hetzelfde hotel als wij zou overnachten. Na een kwartiertje varen stopten we en legden we aan. Ik ga nooit vergeten wat ik toen zag : iets wat op een werf leek  met een leeg zwembad, wat verderop een verlaten witgekalkte blok , wat dus was: het hotel … in aanbouw.  Ze hebben ondanks ons protest  nog het zwembad gevuld , maar om 22:00h hadden wij nu wel niet zo veel zin meer in zwemmen. Onze  kamer was op een bed na leeg. Geen TV dus, geen gordijnen, het enige wat er wel was:  water, koud wellicht. Toen begrepen we opeens waarom ze zo vriendelijk geweest waren en onze handen vol met drank gestopt hadden. We hebben een fles wijn gekraakt (gelukkig hadden we een flessenopener bij) en hebben denk ik nog 1/2 uur op de rand van ons bed gezeten ( het enigste meubel in de kamer dus) elkaar de fles doorgevend (glazen waren er dus uiteraard ook niet). Eigenlijk vonden we het zelfs toen al wel grappig (of toch niet ?), hoe we daar zaten in de middle of nowhere, in een naakte kamer, midden in de jungle.

"De" hotelkamer

’s Ochtends werden we terug opgehaald door dezelfde boot om ons ontbijt te nuttigen met de rest van het gezelschap en kregen we een “luxueuse kamer” met warm water. De extra excursie die we gekozen hadden was een boottocht naar de plaats waar de  Rio Negro samenkomt met de Amazon River. Magnifiek ! Bij het afscheid heeft de manager zich nog 1000x geëxcuseerd en ons zelfs omhelsd,omdat we het zo “cool’ opgenomen hadden. Nadien zijn we nog die Zweden nog tegen het lijf gelopen. Ze wouden weten hoeveel wij betaald hadden voor de excursie naar de samenkomst van de 2 stromen, want ze vonden dat ze veel teveel betaald hadden. We hebben ze maar niet verteld dat wij in ruil daarvoor in een onbewoond hotel zonder enige luxe overnacht hebben.

Zonsondergang

Rio Negro

Samenkomst Rio Negro & Amazone

Dit delen:

Na veel getwijfel heb ik de sprong dan toch gewaagd en me ingeschreven voor de “wijvenweek“.  Ik ben nog niet zolang terug bezig met schrijven en al helemaal niet op het net, dus ik voel me nog niet zo “confident”. Maar whatever, het hoeft dus gelukkig niet perfect te zijn en we zullen dus wel zien wat eruit komt. Nu schrijf ik mijn verhalen op de fiets, als ik naar het werk rijd of terug naar huis. Dat is niet zo praktisch als je weet dat de blocnote en het potlood in de fietstas steken, en zoals bellen achter het stuur verboden is denk ik ook dat het niet verstandig zou zijn al fietsend een berichtje neer te pennen. Spijtig genoeg zijn al die mooi geordende gedachten dan weer vervlogen wanneer ik thuis kom. Ik zou een apparaatje moeten aanschaffen dat mijn gedachten onmiddellijk kan omzetten in gesproken taal.

Mijn dagboeken

Ik heb jarenlang een dagboek bijgehouden zo’n 30 jaar geleden, tussen 1982 en 1988. Dat ging van gewone schriftjes en designschriftjes tot echte dagboeken met een slotje. Hoewel ik deze laatste steeds het minst praktisch vond en zeg zelf, alsof dat slotje de toegang tot je privé-leven écht tegenhoudt. Página’s schreef ik toen op papier, zonder aarzeling, zonder 10 maal een zin door te schrappen en te herbeginnen (zoals nu). En nog goed geschreven ook, vind ik  en ik ben nochtans niet snel content. De inhoud was natuurlijk tienerpraat en was meestal een beschrijving van een “situatie” met mijn beste vriendin, op school, of mijn gevoelens voor iemand van het andere geslacht. Niet echt iets dat ik toen met de hele wereld wou delen. Toch denk ik denk dat deze boekenbundel mijn volgend leesvoer gaat worden. De kans is groot dat ik terug dingen ga herontdekken.

Dagboek

Dagboek

Dagboek

Dit delen:

Een nieuw tijdperk is aangebroken. Het is oorlog. De virussen zijn binnengevallen. Ongeveer een week geleden werd al aangekondigd dat de virussen zich zouden verzamelen om een ware epidemie voor te bereiden.Gisteren zijn ze dan massaal in onze kantoorruimte binnengedrongen. Er werd geniesd, geproest en gesnotterd tegen de sterren op. Ik hoop dat het airco-systeem voorzien is van stevige filters doordrenkt met antilichamen. Op zo’n momenten vind ik het heel vervelend dat er geen één raam open kan. Ik zou die beestjes het liefst gewoon door het raam gooien. Met ons vernuftig verwarmingssysteem kunnen de virussen eens binnen, ook niet meer naar buiten en kunnen ze zich naar hartenlust vermenigvuldigen.De menselijke halve helft is geveld en het kantoor dus maar half bezet. Daarbij komt dan nog eens dat veel mensen verlof genomen hebben. Voor de kinderen is de krokusvakantie eergisteren begonnen. Dat betekent ook nog eens extra werk. Ik reken erop dat mijn immuunsysteem sterk genoeg is.

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

De strijd is begonnen.

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Dit delen:

Vandaag heb ik mijn longen terug voelen branden en mijn hart voelen kloppen. Ik stond op en de thermometer wees buiten 3°C aan. Met het vooruitzicht van de aanwezigheid van een flauw zonnetje bij 8°C in de namiddag en dagen die weer opmerkelijk langer worden, lonkte de buitenwereld en schreeuwde: “kom dan, kom dan toch.” Vol energie en goede voornemens heb ik dus deze ochtend de fiets terug uit de stal (eigenlijk is het een tuinhuisje) gehaald. Met een beetje angst ook, want na een winterslaap van een paar maanden is de conditie er zeker niet op vooruit gegaan. Het is zo’n kleine 6 km fietsen naar het werk met de nodige bruggen en hellingen, en ietsjes langer terug, omdat ik dan een iets andere weg neem, ééntje die een beetje aangenamer rijdt. En het ging vlot, vlotter dan ik verwacht had. Een beetje langzamer misschien, maar na een paar weken ben ik zeker terug op niveau. Het is echt zalig om met een fris hoofd vol zuurstof – nou ja, waarschijnlijk ook wel met een portie SO2, NOx en CO2  – de dag te beginnen op het werk.

Mijn tweewieler

Dit delen:

Wat is het nu eigenlijk?

Neemt hij ze nu mee?

of laat hij ze thuis ?

Dit delen:

Deze kwam ik onlangs tegen en eigenlijk is daarmee alles gezegd.

Life's a trip