Dit delen:

De eerste opdracht van de dag was zo snel mogelijk op de baan een intermarché vinden, want ik had om de één of andere reden bij het overzetten van de foto’s van de SD kaart op de PC een verkeerde manipulatie gedaan , waardoor de kaart geblokkeerd was en er dus geen foto’s meer konden gemaakt worden. De vakantie ging ook een beetje gepaard met lompigheden. Zo was ik er ook al in geslaagd om de pot van de koffiezet te laten vallen, met als gevolg dat er ook een nieuwe koffiezet moest gekocht worden. Intermarchés vind je hier makkelijk. En het verbaast me steeds weer hoe weinig verschillend het aanbod is tegenover in België. De intermarchés vloeken eigenlijk met het beeld dat je hebt van de kleine dorpjes met hun lokale winkeltjes hier. Het lijkt net een andere wereld. De wereld van de rijken. Het kontrast is enorm.

Vandaag ging de eerste rit naar São Pedro de Moel. Dit ligt aan de Atlantische Oceaan. De kust is rotsig. Je hebt er een mooi uitzicht en ik vind het steeds fascinerend om te zien en te horen met hoeveel kracht de golven schuimend te pletter slaan tegen de rotsen. Het zandstrand ligt wat verderop. Rustig dorpje met weinig activiteit ; toch 2 campings, die er in dit seizoen al wat verlaten bijliggen.

São Pedro de Moel

Vandaar zijn we naar Marinha Grande gereden. De “posto de turismo” was dicht van dicht (verbouwing) en het centrum van de stad was een grote “omlegging” wegens werken. We hadden het daar eigenlijk snel voor bekeken. We hebben er onze inkopen gedaan – we hadden ook geen druppel water meer – en zijn dan doorgereden naar Leiria. Daar staat een nog vrij goed behouden kasteel dat het bezichtigen waard is. Iets buiten het centrum zijn we gaan lunchen. Een typisch restaurant waar de Portugezen hun middagmaal nuttigen: 5 euro voor een maaltijd. De keuze was beperkt. Het was al half twee en we moesten het doen met wat er nog over was. Ik nam de vis (gekookte bacalhau – patatjes – snijboontje, wortel) en manlief heeft de vitela (kalfslapje) genomen.

O castelo de Leiria

O Castelo de Leiria

Na Leiria zijn we doorgereden naar Batalha. Nog voor je de stad inreed zag je al van ver een immens gebouw staan : de Mosteiro (klooster) van Batalha. Impressionant ! Je kan er niet omheen. Als je de stad voorbijrijdt moet je gewoon gaan kijken. Zo zijn we er trouwens iemand van de camping “O Tamanco” tegen het lijf gelopen, die met de camper onderweg was en de verleiding ook niet heeft kunnen weerstaan. De afwerking van de bogen en de pilaren is ongelooflijk fijn. In één van de zaaltjes is de tombe van Koning João I ondergebracht en in één van de zalen wordt een monument van “de onbekende soldaat” permanent door 2 soldaten bewaakt.
Gezien het monument is het stadje dan ook geheel op het toerisme afgestemd. Bussen met bezoekers reden af en aan. Er was ook een groot parkeergedeelte vorzien voor de campers. En de vele artisanale winkeltjes ontbraken natuurlijk ook niet.

O mosteiro de Batalha

Dit delen:

Hans, de “dono” van de camping, wist ons te vertellen dat het de moeite waard was om de markt van Louriçal eens te bezoeken. Deze vindt elke zondagochtend plaats.
De markt was veel groter dan we verwacht hadden. Elke straat in het kleine centrum werd wel bezet door kraampjes. Alles kan je er vinden: van vlees, vis, brood, kledij, huishoudspullen tot kuikens toe.
Her en der staan er camionneten met een laadbak vol meloenen, die nog op een oude balans met gewichten gewogen worden. De meloenen zijn hier heerlijk. Voor 3,50 euro hebben we een zalmmoot en 10 sardientjes gekocht en voor 0,5 euro een sla en 2 tomaten. Verder nog brood, kaas, een zonnehoed en 2 CD’s. Een eerste CD met fado muziek, de tweede met de portugese zomerhits van dit jaar. Michel Telo en Gusttavo Lima ook favorieten hier, merk ik. Toen we op een terrasje van een koffie genoten, raakten we aan de praat met een Portugees die lang in Frankrijk had gewerkt. Zoals dikwijls kwam uiteindelijk ook de ecomomische toestand van Portgal aan de orde. Zaterdag 15 september werd er hier trouwens in 40 gemeenten gedemonstreerd tegen de nieuwe maatregelen die de regering hier wil uitvoeren: een verhoging van 7% aan sociale lasten en een loonsvermindering van 5%. Dat komt neer op het verlies van een maandoon op jaarbasis. Voor de lagere sociale klasse hier een ramp.

Mercado Louriçal

Louriçal

’s Namiddags zijn we even tot de Praia Ossa de Baleio gereden, die zijn naam te danken heeft aan het regelmatig aanspoelen van walvissen. Op regelmatige afstanden vind je zandstranden waar gezwommen kan worden. Meer dan een drinkgelegenheid vind je er niet. Daar wij geen strandmensen zijn, zijn we na een wandeling van een halfuurtje langs het strand, naar de camping teruggekeerd.
De rest van de dag zijn wa aan de caravan gebleven: lezen, schrijven, … en ’s avonds kokkerellen.

Dit delen:

De tweede camping – Campismo O Tamanco – was een voltreffer. Hij wordt uitgebaat door een stel Nederlanders en staat volledig in het teken van ecologie. Ik noem het een mini-natuurreservaat. Je ziet er spelende eekhoorns, katten, vrij rondlopende kippen, cavia’s, een ezels, twee geiten, witte duiven. Er is niet veel volk op de camping en we konden vrij kiezen waar we ons installeerden. Hier vinden we dus wel enige privacy. We staan vrij dicht bij de ezel en de geiten, maar die zijn ’s nachts stil. Om 8:00h worden ze gevoed en worden we zachtjes gewekt door het enthousiaste ge-ia van de ezel. Om 8:30 staat Manuel met zijn camionettje aan de ingang van de camping met vers brood. De camping is eigenljk gelegen tussen Figueira de Foz en Pombal in een gehucht dat de naam “Casas Brancas” draagt en een deelgemeente is van Outeiro de Louriçal dat op zijn beurt weer afhangt van Louriçal. Deze laatste plaatsnaam wel te vinden op de kaarten.

Campismo O Tamanco

 

Deze bestemming werd uitgekozen omdat we dit jaar ook Coimbra wilden bezoeken.
Gezien de toch 34 km en slechte trein-bus verbinding werd dit een autotrip. Na wat gesakker om het centrum te vinden, lieten we onze auto achter in één van de bewaakte parkings om daarna gewapend met een plan van de stad naar de welombekende Universiteitsbibliotheek te trekken.
Het hele komplex is magnifiek ! Ook de straatjes in het commerciele centrum zijn heel gezellig om door te wandelen. ’s Middags hebben we geluncht op de Praçc de Sé Nova, buiten het centrum. Het dagmenu van 6,5 euro omvatte de dagschotel “Bolos de Bacalhau”, een dessert, een koffie en drank naar keuze. We kozen beiden voor een glas witte wijn. Even later bracht de vrouw des huizes ons een fles zonder etiket, water dachtten we. In Vila de Chã kregen we ook steeds extra water als we wijn bestelden. Het eten werd geserveerd, maar nog steeds geen wijn. Toen ik nogmaals vroeg naar onze wijn, kreeg ik een verwonderde blik terug. De fles was de wijn en we mochtten er volonté van drinken. Was inbegrepen in de prijs. Toen ze bij het afrekenen verwonderd naar de nog halfvolle fles keek en zei dat we ze mochten op drinken, zei ik haar dat we nog graag met een helder hoofd iets van de stad wilden zien. Even later kwam ze terug met een fles water: omdat we wijn niet hadden leeggedronken en omdat we de stad nog zo graag wilden zien. Wat een “povo generoso”.Na veel “muitas obrigadas” hebben we de middag verder gevuld met het slenteren in de schaduwrijke steegjes. Het was bloedheet en in de zon onhoudbaar.
Traditiegrtrouw ben ik een boekenwinkel binnengestapt om mij laten adviseren door de verkoopster: makkelijk leesbare boeken voor een vreemdeling met een gemiddelde kennis van het portugees. Deze keer zijn het geworden:
“O Gato Malhado e a Andorinha Sinhá” van Jorge Amado
“O Hóspede de Job” van José Cardodo Pires
“ Hístorias Falsas” van Gonçalo M. Tavares
“ O rapaz do pijama às riscas” van John Boyne

Het was ongeveer 17:00h, nog veel te vroeg om te gaan eten, dus besloten we om door te rijden naar Conímbriga. Daar bevinden zich Romeinse opgravingen. We kwamen zo’n 1 ½ uur voor sluitingstijd toe. Het domein is indrukwekkend groot. ’s Zondags is de toegang gratis en er is een grote picknick plaats voorzien. Ik kan me voorstellen dat vele portugese gezinnen dan hier komen picknicken. Een heel Romeins dorp werd hier uitgegraven. Hier en daar moest je je fantasie wel aan het werk zetten om te zien wat er geweest was, maar elk deel was mooi gedocumenteerd. Als we het museum ook nog wilden bezoeken zouden we moeten voortmaken. Gelukkig stond de zon niet meer zo hoog, want in het midden van de dag zou dit ondraaglijk geweest zijn.

’s Avons zijn we een “Menu Turisticó” gaan eten in Condeixa. Cambrito (Geitenvlees) met spinazie, gebakken patatjes , rijst en sla. Geit blijkt hier in de buurt een specialiteit te zijn.
En daarna terug naar ons caravanneke.

Dit delen:

De heenreis is vrij vlot verlopen. Eventjes dachten we dat onze geplande tussenstops helemaal in het water liepen, door – laat het ons zo stellen – een probleempje met de GPS. Na 140 km omweg dan toch een leuke camping gevonden zo’n 150 km voor Bordeau. ’s Avonds een restauranje meegepikt en de volgende ochtend om 7:30h terug vertrokken. De tweede tussenstop was in Spanje, in Cubillas, waar we ook verleden jaar overnacht hebben. Het voordeel van deze camping is dat je er ’s avonds ook nog iets kan eten en dat hij vlak naast de autoweg ligt.

Toen we ’s anderendaags de Portugese grens naderden, werd de problematiek van de ieder jaar wederkerende bosbranden, meteen duidelijk. Langs de rand van de weg zagen we percelen grond die volledig verbrand waren en nog nasmeulden. We hoopten dat de streek waar wij heen gingen niet teveel getroffen zou zijn.

Eens aan de Portugese grens moest er weer tol betaald worden. De “estrangeiros” werden omgeleid naar een voor hun apart rijvak. De reden hiervan is dat de inning van een deel van de Portugese autowegen electronisch gebeurt. Onmiddelijk kwam een vriendelijke bediende ons tegemoet om ons het systeem uit te leggen. Grosso modo komt het hierop neer dat je nummerplaat geregistreerd wordt door cameras wanneer je je op een tolweg begeeft en dan de link legt met je kredietkaart. Nu is het zo dat wij in Portugal met een Landrover Discovery en een caravan als klasse 3 (vrachtwagen) beschouwd worden en we hebben er niet onmiddelijk bij stilgestaan, maar nu vragen wij ons toch af of als wij zonder de caravan de autowegen nemen ook als klasse 3 gaan belast worden. Of kan het toch ook nog manueel ?

Rond 14:00h plaatselijke tijd kwamen we aan in Vila Chã tegen Porto. Ik kreeg al een ergelijk gevoel toen de man die ons onze plaats aanwees, begon af te meten waar de caravan juist moest komen. Op 1 m van de scheiding etc….. De plaatsen waren ongeloofelijk klein; we konden zelfs onze voortent niet zetten (niet dat we dat van plan waren, maar om je een idee te geven). 80% was residentieel en alle anderen werden in een hoekje samengeperst. Verder was de camping zelf heel goed in orde: goed sanitair, een mini-mercado waar je behalve vers vlees en vis alles kon vinden, een bar en snack-bar, een ontmoetigsplaats voor jongeren met biljarttafel, TV, …. Het personeel was ook heel vriendelijk. Toen de winkelier had gehoord dat we via de metrolijn naar Porto wilden, heeft hij zonder dat we hem iets gevraagd hadden, geduldig de hele procedure uitgelegd. Dit is nu zo typisch aan de Portugesen, hun onbegrenzde behulpzaamheid. Toen we aan het metrostation aankwamen werd dat nog eens duidelijk. We hadden de tijd nog niet gehad om de instructies te lezen, toen een bediende ons al ter hulp kwam: “Posso ajudar ?” en ons vervolgens van A tot Z assisteerde tot onze tickets uit het apparaat gleden.

We hadden Porto een paar jaar geleden al eens bezocht en eigenlijk was ons dat toen een beetje tegengevallen. We dachten dat we misschien iets over het hoofd gezien hadden. Maar ook deze keer kon de stad ons niet echt bekoren. De straten zijn vuil en de gebouwen en huizen niet onderhouden. Ook de kerken die her en der te vinden zijn komen niet echt tot hun recht. De stad straalt een zekere armoede uit. Veel handelszaken staan te koop of te huur. Ee kompleet “centro commercial” stond leeg. Natuurlijk zijn er ook wel een paar mooie hoekjes. Zo is het echt de moeite waard om het station eens binnen te lopen en de straatjes aan de oever van de Douro zijn ook gezellig. Het “Paços do Concelho is ook een mooi gebouw dat door het grote plein ervoor mooi tot zijn recht komt.

Porto – Paços do Concelho

Porto Estação

Deze keer hebben we het ‘”Museu as Alfândegas” (Alfândega : een woord dat ik op mijn examen fout had – alle klinkers en medeklinkers door elkaar gehaald, maar nu weet ik het wel 🙂 ) en “Museu de Transportes e Comunicações” bezocht. Dat was impressionant. Je kon er de plaatsen waar de goederen die vroeger gelost werden bezoeken, alsook de kantoorruimten. Een deel van het gebouw wordt trouwens nog steeds gebruikt.
Ook de historiek van de wagen en het autoverkeer werd in kaart gebracht en malief kon zijn ogen de kost geven aan alle oude modellen die je er kon vinden.

Porto – museu de Transportes e comunicação

Na ons bezoek aan Porto besloten we om zo snel mogelijk verder te trekken. Als je overburen constant op je zitten te kijken en de Nederlanders, waardoor je verder omringd bent beslissen om om half twaalf’s nachts voor je deur met luide stem weet ik veel wat te bespreken, dan hou je het wel voor bekeken. Verder en beter dachtten we , en toen vertrokken we verder zuidwaarts richting Figueira de Foz, met de hoop dat de camping die ik daar geselectioneerd had beter zou zijn.

PS . Wegens trage internet verbinding is het momenteel niet mogelijk fotos op te laden. Eens dit euvel verholpen is volgt er zeker een fotosessie. Ik dank u alvast voor uw geduld.

Dit delen:

2 maanden hebben we ons voorbereid. En vandaag was dan de grote dag. Ik was er toch niet helemaal gerust in.
De langst gereden rit bedroeg zo’n 70 km en vandaag zou ik er 104 moeten trotseren. Bovendien betrouw ik mijn lichaam niet erg. De dipjes komen steeds heel plots zonder enige aankondiging. En dan gaat het altijd snel heel bergaf met de prestatie, daarna met de motivatie en tot slot de goesting om verder te gaan. Ik had me wel goed voorbereid en de nodige hoeveelheid snacks en Isostar mee om regelmatig de nodige energietoevoer te verzekeren.
We zijn om 07:50 thuis vertrokken. De start was aan de kerk in Zaventem. Er waren al wat wielertoeristen aanwezig.
De route was aangenaam rijden. De grote kruispunten werden door politieagenten gecontroleerd , waardoor je goed kon
doorrijden. Op sommige plaatsen werd indien er 2 rijvakken voorhanden waren er 1 zelfs helemaal gereserveerd voor de fietsers. Dan pas merk je eigenlijk hoe veel beter de wegen onderhouden zijn in vergelijking met de fietspaden. Ik snap nu wel waarom wielertoeristen de baan nemen en niet het fietspad. Maar het blijft verboden en ook gevaarlijk. Van spijkers hebben we niets gemerkt. En politiekers hebben we ook niet gezien. In Dilbeek deden ze wel heel hard hun best om iedereen op te zadelen met stickers van de Vlaamse leeuw. Op 1 plaats was het niet duidelijk of we nu de hoofdbaan moesten volgen die naar rechts afboog of dat we de zijstraat die rechtdoor liep moesten nemen. Het bordje wees rechtdoor aan. Bleek dat we toch gewoon de hoofdbaan moesten volgen.
De eerste 60 km gingen vrij vlot. Ik had alleen last van koude handen, zo erg dat ik op een bepaald moment niet meer kon schakelen zonder de hele hand te gebruiken. Dat was wreed lastig. Want ik heb nog nooit tijdens een rit zoveel geschakeld. Maar rond 13:00 werd het dan toch warmer en wouden de vingers wel weer meewerken. Rond 70 km begonnen lichte hellingen als een heus karwei aan te voelen en begon ik het melkzuur in mijn benen te voelen.Gelukkig was het laatste deel vlakker dan het eerste deel. Na 90 km overheerste de gedachte aan “aankomst” , een “frisse drank” en “een zetel” en het melkzuur was plots niet zo zuur meer. Ik was wreed blij toen we rond 15:30 aankwamen en nog meer dat ik het toch maar gedaan heb. Nu nog zien hoe we morgen uit ons bed gaan geraken.

De details van de rit: http://app.strava.com/rides/20573591