Dit delen:

Dit delen:

16:00h het regent pijpestelen. Gelukkig had ik een 1/2 dag verlof of ik zat er midden in met de fiets. 17:00h de bui is over en  ik moet gaan. De les begint om 18:00h. Ik maak me klaar en vang nog net iets op over files. Ik mis de details. Ik log nog snel even in en google naar de verkeersinfo. Er wordt melding gemaakt van een ongeval thv Zaventem richtig Leuven. In Zaventem moet ik erop. Dan maar de steenweg nemen. 17:10h ik vertrek. Op 200 m van de steenweg sta ik stil. Verdorie hier al ! Kijk die daar doen: rijdt zowaar over het fietspad – mijn fietspad- en de helft van het voetpad om even verder toch weer in de file te staan. Het begint te regenen. Na 6 rode lichten kan ik eindelijk de steenweg op. De ruitenwissers zwiepen van link naar rechts, en weer van rechts naar links, de snelheidswijzer blijft hangen tussen 0 km/h en 10km/h, de ruiten dampen aan. 17:30h Nossegem, 2 km verder en al 20 miuten onderweg. Ik raak nooit op tijd voor de les. Het begint te gieten, een donderslag, vervolgens een bliksemschicht. Was ik maar bij moeke thuisgebleven. Ik laat een moeder met 3 kinderen oversteken. De regen maakt een klotsend geluid in de wielkassen. Ik moet plassen. 18:00h de les begint. Ik ben  Kortenberg net voorbij, zo’n 7 km van huis, nog een 10-tal km te gaan. Ik heb honger. Zal de bakker waar ik voor de les steeds passeer om een paar koeken te halen nog open zijn ? Oh, kijk ik rijd 70km/h. 20seconden later: niet meer. Oei daar loopt een hond doorweekt en eenzaam op de middenberm. Uit angst gaan lopen voor de bliksem waarschijnlijk. Waar is het baasje?  Ik had misschien toch moeten stoppen. Ben toch al te laat voor de les. Doe ik nog een goede daad ook. Te laat. Ach ik kon daar zowieso toch niet stoppen. Spijtig, hopelijk wordt hij niet aangereden en komt hij veilig terug thuis. Wegenwerken, verkeerslichten. En verder: 3 wagens aan de kant met beschadigde voor-en achterbumpers en de inzittenden die schuilend in eeen bushokje wachten op de politie en/of takelwagen. Wat doe ik toch op de baan, tijdens de spits met dit rotweer ? Ja, de les. Ik stop er volgend jaar mee. Teveel miserie steeds om er te raken. Ik ga morgen eens googlen, kijken of ik geen online cursus of een ander alternatief kan vinden. Dit is nou het voordeel als je in de stad woont. Dan heb je dit soort toestanden niet. 18:15 ik rijd Leuven binnen. Nog een kwartiertje en de bakker sluit. Ik heb honger. Ik moet nog steeds plassen, maar het gevoel heeft zich gestabiliseerd. Gelukkig had ik niet teveel gedronken voor ik vertrok. 18:30h ik parkeer. het regent bijna niet meer, gelukkig. 18:35 ik passeer de bakker, ik zie iemand buitenkomen, yes! hij is nog open. 18:45 helemaal opgedraaid stap ik het schoolgebouw binnen. Ik ga plassen en begeef  mij naar het lokaal. De deur staat open, er is niemand. Het is taallabo vandaag, tot 19:00. Ik vind het de moeite niet meer om mij nog naar het andere gebouw te begeven. Ik zet me, vul mijn maag en schrijf.  Misschien is er geen les, is de lerares er ook niet geraakt. Toch wel, daar komen ze.

Dit delen:

Dit delen:

Op 6 december 2010 was hetvolgende bericht te lezen in de krant: http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20101206_060. Daar mijn vader op dat moment doodziek in het ziekenhuis lag, al onze vrije tijd aan ziekenhuisbezoeken gespendeerd werd, en het op ons dat moment geen zier kon schelen wat er in de wereld of zelfs maar in onze naaste omgeving gebeurde, hadden wij dus geen flauw vermoeden van wat er gebeurd was. Op 12 december overleed mijn vader en begin februari kregen we een aangetekend schrijven: een ander overlijdingsbericht, dat van onze caravan Sterckeman. De hangar waar onze caravan stond is volledig uitgebrand alsook het kantoortje waar de paperassen werden bijgehouden , waardoor het moeilijk geweest was om de eigenaars van alle kampers onmiddellijk te localiseren en te contacteren. Het nieuws kwam hard aan, maar in vergelijking met het verlies van mijn vader, werd dit voorval eigenlijk vrij nuchter benaderd en heel sterk gerelativeerd. Vooral een gevoel van ongeloof bleef achter. Vrij snel rees ook de vraag : “Wat met onze volgende vakantie ?  Een nieuwe caravan kopen of een 2-de handse , … “. Het is toch een heel budget, zo’n caravan. Als een geluk bij een ongeluk had mijn moeder, nu mijn vader er niet meer was, hun caravan een paar weken tevoren te koop gesteld.  Uiteindelijk hebben we beslist de caravan van mijn ouders over te kopen. En eigenlijk vond ik het ook goed dat we pas later van de brand vernomen hebben. Dit had er toen in december echt niet meer bijgekund. Soms is het bangelijk zoals de dingen in elkaar passen.   Is het echt toeval dat onze caravan net op dat moment moest uitbranden ? Of dat mijn vader net toen moest sterven ? En dat we de brand pas veel later moesten vernemen? Soms lijkt het alsof er magische krachten aan het werk zijn.

Het enigste wat overblijft: de nummerplaat

De ravage

Dit delen:

Ongeveer een jaar geleden, toen mijn man met pensioen ging, kreeg  hij als geschenk een tegoedbon voor een ballonvaart voor 2 personen. Een ex-leraar van de schoonzoon  houdt zich nu officieel professioneel bezig met deze disipline en de schoonzoon zou het dus met hem regelen. Er werd een datum vatsgelegd en we zouden op de vooravond gecontacteerd worden met de bevestiging of het al dan niet zou doorgaan. Je moet weten dat er alleen maar wordt opgestegen als de weersomstandigheden het toelaten. Het moet droog zijn, er mag niet te veel wind staan en er mag geen mist of nevel zijn. Het weerbericht werd de laatste dagen vóór het evenement dus nauwlettend in de gaten gehouden. Het zou spannend worden, want het weer was betrekkelijk wisselvalling en zoals gevreesd kwam de melding dat het niet zou doorgaan. Een andere datum werd vastgelegd en hoera, die keer lukte het wel. Dolenthousiast kwamen we als eersten op onze bestemming aan. Een half uurtje later waren alle deelnermers ter plaatse en kwamen de eerste wagens met de ballonnen toe.Terwijl onze aanwezigheden gecheckt werden, we gebrieft werden en er betaald werd, werden de ballonnen langzaam maar zeker met warme lucht gevuld. Na een uurtje konden we instappen om vervolgens langzaam op te stijgen. Met trillende benen zag ik de weide, de straten en de gebouwen steeds kleiner worden. Naar het schijnt hebben mensen met hoogtevrees geen problemen in een luchtballon, en hoewel ik niet echt last heb van hoogtevrees voelde ik mij toch niet helemaal op mijn gemak. Wat als … de gasbranders het niet zouden doen, wat als … we iets zouden raken, wat als … ? “Brr, niet aan denken, concentreer je op het landschap, relax, geniet”, dacht ik bij mezelf. Na een tijdje begon het dan toch te wennen en ontspande ik een beetje. Het uitzicht was prachtig. Het landschap gleed zachtjes onder ons door. Wat me vooral opviel was hoe ver het geluid wel droeg. Je kon een radio horen, iemand die één of ander muziekinstrument bespeelde, en honden die blaften. De verklaring van het geblaf van de honden zou een reactie zijn op het geluid van de gasbranders. Ook paarden in de wei werden rusteloos als we voorbijvlogen. Hier en daar werd er van een paar honderden meters lager naar ons gezwaaid en een paar wagens met familie of vrienden van medepassagiers probeerden ons te volgen. Na een uurtje was de rit voorbij en moest er gezocht worden naar een landingsplaats. Er werd een weide uitgekozen die er op het eerste zicht verlaten uitzag. Tot we wat lager zakten en zagen dat in een hoekje van de wei onder een aantal bomen een kudde koeien stond met een stier. Het was te laat om terug op te stijgen en er zat niets anders op dan te landen tussen de koeien. De landing verliep wat schokkerig , door een licht bries die was komen opzetten, maar we slaagden er toch in om niet te kantelen. De stier was echter niet zo opgezet met ons bezoek en we kregen dus de opdracht om rustig te blijven en zeker niet uit te stappen. Ondertussen probeerde de volgwagen de boer te bereiken om te horen hoe dat juist zat met die stier. Uiteindelijk zijn 2 jeeps ons in de wei komen oppikken, terwijl de stier het allemaal goed in het oog hield. We zijn gelukkig veilig en wel terug in de bewoonde wereld geraakt en als afsluiter werd een fles champagne gekraakt. Het was een enige ervaring.

Dit delen:

Wat gisteravond een romantisch avondje had moeten worden is geëindigd in een zwoele bomvolle cafézaal voor een info-avond over samen stroom aankopen. De energieprijzen in België lopen de spuigaten uit en niet alleen wij zijn het beu. De zaal zat stampesvol. De opkomst was massaal. Het wordt dringend tijd om te gaan besparen, zowel op energie als op de prijs.Wat betreft energie zijn wij denk ik wel al op goede weg, hoewel het natuurlijk altijd beter kan. Onze zeker 15-jarige verwarmingsketel werd vóór de winter vervangen door een condensatieketel, die het verbruik de kop moet indrukken. De thermostaat werd een graadje minder ingesteld en de meeste lampen werden vervangen door spaarlampen. OK, we laten nog wel altijd de radio aanstaan voor onze viervoeter als hij even alleen moet blijven en in de badkamer drijf ik graag de temperatuur nog wat op met een elektrisch blazertje. De douchetijd wordt ook niet echt getimed. Maar een mens mag toch ook  nog iets hebben, niet ? Wij gaan dus eens kijken wat wij kunnen besparen door samen stroom te kopen. Oh ja, en bovendien is ie ook nog groen.

Hoe meer inschrijvingen hoe  meer vreugde  gunstiger de prijs. Bovendien is  inschrijven volledig vrijblijvend en verbindt je tot niets.  Dus feel free to join : www.samenstroom.be

Dit delen:

“Het groene, geelgrijze, lichtblauwe, maar typisch blauwgroene turkoois heeft een wasglans en een vaal blauwwitte streepkleur. Het kristalstelsel is triklien en de splijting is perfect volgens het kristalvlak [001] en goed volgens [010]; overigens komt het nagenoeg alleen in cryptokristallijne vormen voor dus is de splijting in de praktijk niet waar te nemen. De gemiddelde dichtheid is 2,7 en de hardheid is 5 tot 6. Turkoois is niet radioactief.” (Wikipedia)

Vandaag is het een speciale dag. We zijn precies 18 jaar getrouwd. Het symbool voor deze gebeurtenis is Turkoois. 18 jaar … wat gaat de tijd toch snel. 21 jaar geleden hebben we elkaar leren kennen. Als ik terugblik op al die voorbije jaren dan mag ik meer dan tevreden zijn. Vele projecten werden gerealiseerd, veel leuke momenten werden al beleefd. We hebben alles opgebouwd van nul. Ik heb mijn ex-man verlaten en ben met mijn huidige man herbegonnen met toen welgeteld  200.000 bf  (5000 eur), waarmee nog wat meubilair gekocht moesten worden en een wagen. Door weldoordacht om te gaan met de financien, zijn we erin geslaagd om ons een paar jaar later al een huisje te kopen en later een 2-de handse campingcar (zo’n plooibare tentcaravan). 5 jaar later werd het huisje verkocht mét winst (gewoon héél veel geluk gehad – vertel ik later nog wel eens) en een groter huis gekocht. Nog iets later kwam er een tweede wagen en werd de campingcar vervangen door een caravan. Hobbies evolueerden van mountainbike, autocross, fietsen, skieen, speeltuinen bezoeken naar offroad rijden, fitness, fotografie en capoeira. Offroad rijden werd een aantal jaren geleden terug afgeschaft wegens de strengere wetgeving, capoeira omwille van sportongevallen en fysische aftakeling, fitness wegens prijzig en tijdrovend, fotografie omdat het toch niet zó ons ding was. De ene hond stierf , een maand later kwam er een andere. Sinds vorig jaar fietsen we terug veel en plannen we weekendjes uit met de fiets. De tweede wagen werd  van de hand gedaan toen manlief op pensioen ging. Na 10 jaar was het eigenlijk ook nog maar een hoopje schroot, de wagen bedoel ik dan. Nu fietsen we alle dagen naar mijn werk. Daarnaast hebben we ons ook nog aan vele activiteiten gewaagd samen met zijn zoon zoals jetski en zeilen en dit jaar heeft hij een huisje aan zee ter beschikking. Kamperen doen we nog steeds. Maar nu de dochter niet meer meegaat kiezen we voor de periodes buiten het hoogseizoen en  wordt er meer voor camping à la ferme gekozen. Ik heb een mooi leven samen met mijn man en ik weet dat het nog niet voorbij is. We maken nog steeds plannen en er valt nog altijd wel iets nieuws te beleven. Het is eigenlijk wel leuk om te zien hoe een mensenleven uit fases bestaat, hoe alles verandert afhankelijk van de situatie en hoe elke periode zijn charme heeft.

16 april 1994 met onze geadopteerde Westie "Ludo"

De gevolgen van offroad rijden

Kamperen 1995

Dit delen:

Een nieuw gevaarlijk virus doet van zich spreken.

Het heet ‘Worm Engaging & Recreation Killer’ (afgekort : W.E.R.K.). Je kan W.E.R.K. krijgen van je chef, je vrouw, zelfs van je collega’s.
… Raak het niet aan! Het virus wist je privéleven!

Op den duur heeft het virus je zodanig in de ban dat het al om acht uur ’s morgens actief wordt (soms nog vroeger) en je er de hele dag door geplaagd blijft.
Bij sommigen gaat het zelfs ’s avonds niet meer over.
Als je in contact komt met W.E.R.K. zijn er twee oplossingen:

De eerste oplossing is ‘Werk Isolerende en Joviale Neutralisator’ (afgekort: W.I.J.N.).
De tweede heet ‘Betrouwbare Interactieve & Eliminerende Rebooter’ (afgekort: B.I.E.R.).

Beide oplossingen zijn verkrijgbaar bij uw lokale winkel of supermarkt. Lukt het niet dan moet je het combineren met :Veel Eten Rusten Leven Of Feesten (afgekort V.E.R.L.O.F.)!

Deel dit bericht met je vrienden.
Heb je geen vrienden (meer) dan is het helaas te laat, dan heeft het W.E.R.K. je al helemaal besmet …

Wees op je hoede !

Bovenstaand berichtje vond ik op een dag in mijn mailbox. Ik vind het geniaal gevonden, vandaar dat ik het graag wilde delen. Feel free to share.

Dit delen:

Vandaag hebben we Cooky weer op bezoek gehad, samen met de dochter. Ze is ondertussen al 8 maand oud (Cooky, niet de dochter) en staat goed haar mannetje vrouwtje. De honden zijn door het dolle heen als ze samen zijn. Alles wat breekbaar is kan best even op hoogte gezet worden. Voor een engelse bulldog is Cooky wel heel actief. Naar verluid zou dat ras veel slapen. Nou als ze bij ons is merken we daar niet veel van. Er wordt rond de tafel gehold, elkaars speeltjes worden afgepakt en terug opgeeist en bij tijd en wijle wordt de hulp van de baasjes ingeroepen. Gelukkig was het goed weer en kwam de zon zelfs piepen en hebben we de honden buitengebonjourd. Onze Spot is gek op apporteren en dus ging de fly ball mee. Het was heerlijk om te zien hoe de honden samen ravotten. Spot heeft het wel wat moeten bekopen achteraf en liep wat mank. Hij is dan ook al bijna 10 en de bompa van het gezin.

Spot, neen hij is niet bezitterig 😉

Links : Cooky
Rechts: Spot

Dit delen:

Ik lees niet veel en zou eigenlijk graag meer lezen. Als er een moment is waarop ik wat tijd in het vooruitzicht heb, grijp ik graag naar een boek. Ik kan echter geen boek vastnemen als ik weet dat ik het einde waarschijnlijk niet haal. Meestal wordt er dus hoofdzakelijk gelezen tijdens de vakantie.  Als we 3 weken gaan kamperen in de nazomer lukt het wel om minstens een tweetal boeken te lezen. En in tegenstelling tot vele anderen slaag ik er ook in om in de wagen te lezen. Zálig is dat als je weet dat Portugal 2,5 dagen rijden is. De weekendjes aan zee zijn ook een goede gelegenheid om een boek ter hand te nemen: geen TV, geen internet,….  Onlangs heb ik dus een boek dat al een paar jaren op mij lag te wachten uit de kast genomen. Het boek begon heel beschrijvend, iets waar ik maar in beperkte mate van hou. Ik heb graag dat een verhaal wat vooruit gaat en waar wat spanning inzit. Meestal kies ik voor thrillers, fictie of  detectiveverhalen. Toch bleef het verhaal blad na blad boeien. Een verhaal dat heel intens en zo boeiend geschreven wordt dat je gewoon meer wil. Dit is echt een boek dat me bijgebleven is.

Vogelvrij door Jennifer Lauck

De titel luidt : “Vogelvrij” en werd geschreven door “Jennifer Lauck”. Het gaat over het harde leven gezien vanuit             het standpunt van een 6 jarig kind dat opgroeit in een gezin met een doodzieke moeder en een hardwerkende    vader.

Ik zou graag het vervolgboek lezen, maar kan het nergens vinden, althans niet in het Nederlands.  Het    noemt : “Stille wateren” .

Als iemand weet hoe ik eraan kan komen, hoor ik het graag.