Archief voor juni 2012
Vele vragen zich af wat ik toch heb met Portugal. Vroeger gingen we vaak kamperen in Luxemburg en Frankrijk. Dat was toen de dochter nog klein was. Toen ze wat groter werd waagden we ons al wat verder en gingen we op ontdekking in Italië, Croatië en Oostenrijk. Toen ik Portugees begon te leren, wou ik persé naar een land waar die taal gesproken werd en omdat Brazilië niet onmiddelijk in ons budget paste, werd het Portugal. De trip van 2000 km met wagen en caravan is ook niet te onderschatten, zowel qua tijd als ook qua budget. Maar ons bezoek ginder was het zeker waard. Het eerste jaar hebben we de streek rond Porto bezocht. Later zijn we er nog 2 maal naartoe geweest. Eenmaal met de Landrover en onze Belgische off-road vrienden om er de wildernis te gaan verkennen en een andere maal met mijn zus, die ik heb weten te overtuigen. Een andere keer hebben we met een Portugees echtpaar, de Serras (bergen) verkend met onze 4×4 machines. Mijn man had via een 4×4 forum een Portugees leren kennen die ook bezeten was van off-road en toen hij vernam dat we in de buurt zouden zijn werden er meteen afspraken gemaakt. Hij kende de omgeving op zijn duimpje en leidde ons naar de meest ongelooflijke plekjes. Het was een prachtige rit.
Voor een bezoek aan Lisboa hebben we geopteerd voor een citytrip. Daarna hebben we de regios Beira en Alentejo nog gedaan. Dit jaar gaan we de kuststreek tussen Lisboa en Portugal verkennen. Wat mij zo aantrekt aan Portugal is de gastvrijheid van de mensen, hun levenswijze, het klimaat en de schoonheid van het land. Het levensritme is er veel langzamer, vooral in de aldeias (dorpjes). Het straatbeeld is zo anders dan bij ons: terwijl de mannen op café een koffietjes drinken gaan de vrouwen naar de markt, in de straten zie je mensen die met elkaar praten. Niemand lijkt er gehaast. We werden ook dikwijls aangesproken op straat, of we iets zochten. Elkaar begroeten op straat zelfs als je elkaar niet kent, is geen uitzondering. Toen een oud dametje op straat haar evenwicht verloor en viel, snelden er meteen mensen ter hulp. Het leven lijkt er gewoon simpeler, spontaner en warmer. Ik zeg wel “lijkt”, want ik weet dat ook ginder “politiek” een probleem is, dat mensen klagen over het beleid, dat het er in de grote steden waarschijnlijk net zo aan toegaat als hier met de nodige criminaliteit enzo.
Lisboa
Ondertussen heb ik mijn droom om ginder te gaan wonen een beetje opgegeven, of beter gezegd uitgesteld. De economische situatie ginder en mijn nog te jonge leeftijd om te stoppen met werken weerhouden mij om de stap te zetten. Als ik nu ga wil dat zeggen dat ik ginder ook werk zal moeten zoeken, wat momenteel niet zo evident is. Bovendien zou dat ook betekenen dat ik de navelstreng min of meer zou moet doorknippen met mijn familie en ik denk niet dat ik daar klaar voor ben. Misschien als ik met pensioen ben …
Laatst las ik het volgende:
A lady visited Matisse in his studio.
Inspecting one of his latest works she unwisely said:
“But, surely the arm of this woman is much too long.”
“Madam,” The artist politely replied,
“you are mistaken. This is not a woman, this a picture.”
Eigenlijk grappig hoe we beeld en werkelijkheid soms zien als gelijk, terwijl beeld eigenlijk maar alleen toont hóe we de werkelijkheid zien.
Hoeveel keer heb jij al gezegd: “De kader hangt scheef”, en als antwoord gekregen: “Maar neen schat, hij hangt recht”. ? Of je zegt “Geef mij die blauwe maar” en je krijgt als antwoord : “Dat is niet blauw, maar groen” ? Is dat glas nu halfvol of halfleeg? Waar ligt de grens tussen blond, donkerblond, lichtbruin ?
En hieronder ? Wat zie je ?
Wat zie je ?
Een 10-tal dagen geleden heb ik met de Vivabox bon die ik nog liggen had en trouwens bijna verviel een nachtje geboekt in “Het Leerhof” in Parike. We hebben gebeden om wat goed weer, vooral droog weer, omdat we 2 dagen zouden gaan fietsen ginder. Vrijdagochtend zijn we met de wagen vertrokken en om 10:30 waren we in Parike aangekomen en zaten we op de fiets. Mijn man had 2 routes uitgestippeld: één van 37 km en één van 44 km. Niettegenstaande we ook over een fiets GPS beschikken volgen we meestal knooppunten. Het was vooral de bedoeling er een ontspannende rit van te maken en van het landschap te genieten. De eerste dag volgden we 87-84-82-81-80-76-73-70-71-36-29-28-77-79-85-87. Dat ging dan van Parike naar Deftinge, vervolgens Geraardsbergen, Onkerzele, Schendelbeke,Smeerebbe-Vloerzegem, Ophasselt, Steenhuize-Wijnhuize, St. Maria-Oudenhove, Hemelveerdegem, Lierde, St. Maartens-Lierde, Parike. Toen we in Geraardsbergen toekwamen werd ik even afgeleid door de leuke maar ook stijle straten en was ik de weg naar het volgende knooppunt kwijt, maar mijn man wist de weg wel. Hij had dan ook de GPS bij de hand. Ik had al een paar keer de bruine bewegwijzeringen met “Muur” opgemerkt, maar was me van geen kwaad bewust. En voor ik het goed en wel wist zaten we er midden op. Ik klom en schakelde en schakelde, tot de schakels op waren. Kasseisteen per kasseisteen, bocht na bocht, klom ik omhoog. En ik ben er geraakt en wel OP de fiets.
Later bleek dat mijn man heel bewust de knooppunten daar omzeild heeft. En ja, ik ben blij dat ik het gedaan heb en dat hij hij mij niets gezegd heeft, zo niet had paniek zich zeer zeker van mij meester gemaakt en was ik er misschien niet geraakt. Op de top zijn we aan de praat geraakt met een stel Duitsers die België bezochten met de fiets. Ze hadden de nacht tevoren in het Leerhof geslapen en waren vol lof over het onthaal en de kamers. Het leven lachtte ons toe daarboven. Maar er moesten toch nog wat kilometerkes gereden worden. Rond 30 km begon ik het moeilijk te krijgen. Mijn kleinste plateau vooraan had er ondertussen ook al de brui aan gegeven en mijn kilometerteller wou ook niet meer tellen. Het was ondertussen ook een beetje beginnen te regenen. Een cafeetje om eventjes te kunnen zitten en iets te drinken was ook in de verste verte niet te bekennen. De laatste kilometers werden in een slakkengangetje afgelegd en rond 15:30 kwamen we weer in Parike aan. We checkten in, gingen iets drinken, lapten mijn fiets weer wat op en namen een verkwikkende douche. Daarna reden we naar Brakel om iets te gaan eten. Een prachtige fietstocht en een stevige maaltijd met een glaasje wijn zorgden ervoor dat onze oogjes zich reeds om 21:00h van het daglicht afsloten. Vandaag rond 7:45h werden we met nieuwe energie wakker. Na het ontbijt begaven we ons weer op pad. Ditmaal zouden we een een heel andere lus rijden. Van Parike naar Everbeek, Opbrakel, Zegelsem tot Brakel. In Brakel hebben we ons lunchpakket dat we meegekregen hadden genuttigd en een stop van een klein uurtje ingelast. Vandaar ging het dan terug verder naar Michelbeke, St. Maria-Oudenhove en terug naar Parike. Niettegenstaande de route zeker niet minder heuvelachtig was en langer dan gisteren, had ik het gevoel dat ik er nog wel een 10-tal km aan toe had kunnen voegen. Bovendien was het een mooie en zonnige dag. Voor we begonnen aan de terugrit naar huis hebben we nog iets gedronken in het Leerhof terwijl we in hun tuin van het zonnetje genoten.
Het is lang stil geweest, een beetje te stil. Ik ben nogal bezig geweest de afgelopen weken en had ook eventjes gewoon geen zin om te schrijven. Ondertussen heb ik mijn e-mailcontacten opgeschoond en een nieuwe account aangemaakt bij g-mail. Bij hotmail krijg ik veel junk-mail en aangezien Samsung verliefd is op Google en ik meer en meer doe via mijn GSM lijkt g-mail mij een goede optie. Het aanpassen van mijn e-mailadres bij de verschillende accounts die ik heb, het meteen ook uitschrijven bij sites die ik toch niet meer bezoek, en het uitsorteren van de contacten was meer tijdverslindend dan ik dacht. Het is trouwens nog niet allemaal all-done. Ook facebook werd gecleaned. Verder stond het agenda vol met zaken als: examenbespreking en etentje met de klas Portugees (btw heb ik al vermeld dat ik geslaagd ben met 90% ?), teambuilding met de firma, BBQ bij zus, fietsen Wijgmaal, dochter en schonezoon avondeten bij ons, mama die vertrekt op verlof en de brievenbus die dan moet geledigd worden alsook de planten gecontroleerd. Sinds de laatste keer dat het huis onbewoond was achtergelaten en ik hieraan een “trauma” heb opgelopen, ga ik nu ook elke ochtend en avond de rolluiken bij haar op- en aflaten en zetten we regelmatig de auto op de oprit. Dat “trauma” is ontstaan toen mijn ouders 2 jaar geleden op verlof waren, en ik op de 3de dag vanuit onze tuin merkte – onze huizen staan in parallelle straten en onze tuinen communiceren met elkaar – dat het raam van hun woning op de 1ste verdieping openstond. Ik – in al al mijn naïviteit- besteedde er eigenlijk niet veel aandacht aan. Dat raam hadden ze waarschijnlijk vergeten te sluiten voor ze weggingen (hoewel ze nog geen van beiden tekenen van Alzheimer vertoonden). Ik zou het wel checken en gaan sluiten als ik de was had opgehangen. Zo gezegd, zo gedaan. Toen ik het huis betrad was alles zoals steeds. Ik opende de deur van de slaapkamer, die zich op het gelijkvloers bevond en zag de doos met de plasma TV, die we voor dochter haar verjaardag de dag voordien gekocht hadden en daar voor haar heimelijk bewaarden tot de grote dag. Geen vuiltje aan de lucht dus. Daarna ging ik naar boven, maar daar was het andere koek. Het bureau en de kast waren volledig leeggehaald en alles lag overhoop. Idem in een aanpalende kamer. Dit was duidelijk een geval van ongewenste visite. De politie werd erbij gehaald en ik legde een verklaring af. Ik had er geen idee van of er iets weg was en wat er dan al weg kon zijn. Ik kom nu eenmaal bijna nooit boven en al zeker niet in hun kasten. Nu kan je je afvragen waarom boven en niet beneden. Nou beneden was er een alarm en boven niet. Naar het schijnt hebben veel mensen alleen maar een alarm op het gelijkvloers en niet op het 1ste verdiep en de slechteriken die weten dat. Bovendien is een deel van het dak plat, waardoor ze makkelijk bij de achterramen kunnen. We beslisten, ook op aanraden van de politie, om mijn ouders niets te laten weten om hun vakantie niet te bederven. Ik heb me een hele week slecht en schuldig gevoeld. Bovendien zouden ze net terugkomen op de dag van dochter haar verjaardag en gaven we een feestje. Ik wist echt met de hele situatie geen raad. Hoe en wanneer ze het ze vertellen ? Voor het feestje ? Maar mijn dochter dan ? Na het feestje ? Is ook niet echt ethisch verantwoord. Het lag letterlijk en figuurlijk op mijn maag. Mijn man zou hen gaan afhalen aan de vlieghaven. Uiteindelijk heeft hij het ze verteld in de wagen naar huis. Bleek gelukkig ook dat er niets weg was. Ze hadden alleen een geldkoffertje meegenomen, denkend dat er geld inzat, maar daar zat alleen hun trouwboekje in. Dat was trouwens een paar dagen na de diefstal in het naburige park teruggevonden en teruggebracht. Hun reactie heeft mij toch wel verbaasd. Ik vond het blijkbaar erger dan zijzelf. Waren ze misschien nog tezeer in vakantiestemming ? 2 weken later, na een lege buit, zijn de ongewenste bezoekers echter teruggekomen , op een tijdstip dat mijn ouders samen met hun 3 kleinkinderen thuis waren. Het was de oudste, die van haar werk kwam ’s avonds laat, die vroeg of het normaal was dat het raam van de slaapkamer vooraan op het gelijkvloers openstond. Neen, dat was niet normaal. En toen mijn moeder de slaapkamer wou betreden kon ze er niet in. Die mannen hadden zichzelf in de kamer opgesloten om rustig hun ding te kunnen doen. Ze waren natuurlijk ook al weer terug weg. Ditmaal wel met een paar juwelen, die nog van mijn grootmoeder waren en sentimentele waarde hadden. Je moet maar lef hebben : inbreken in de aanwezigheid van 4 quasi volwassen personen en je zelfs in de gang begeven om de sleutel te bemachtigen van de desbetreffende kamer ! Een tip die ik toen van iemand gekregen heb is van steeds wat geld in het zicht te laten liggen. Dikwijls zijn ze daarmee al tevreden en halen ze je huis niet verder overhoop en vermijdt je dat ze uit frustratie van niets te hebben gevonden terugkomen. Een paar schoenen buiten laten staan bij de voordeur zou ook helpen, maar met ons klimaat …
2 weken geleden waren we in Annecy met vrienden. We deelden een tent en brachten onze tijd samen door. Uitstappen werden samen gedaan, boodschappen werden samen gedaan, eten werd samen gedaan. Eén van de gerechten die we daar op tafel getoverd hebben was ratatouille. Een paar groentesoorten, wat vlees en wat overschotjes bijeen en klaar was kees. Héérlijk was dat ! Verleden weekend hadden we bij ons afgesproken om wat foto’s uit te wisselen en samen een maaltijd te nuttigen. Om het vakantiegevoel er terug wat in te brengen werd het een BBQ. En zoals het bij ons de gewoonte is om nergens met lege handen te komen, hadden zij , behalve de klassieke fles wijn, ook nog een mand bij. Een mand vol met lekkere zuiderse dingen ! Heel origineel en bovendien nog een lust voor het oog.
Ik vond ze echt goed bij mijn interieur passen en vond het echt zonde om de mand te moeten leegmake , maar ja binnen een paar dagen zou hij er waarschijnlijk toch niet meer hebben uitgezien en enkel nog een aantrekking voor vieze beestjes zijn. Dus werd hij deze avond leeggemaakt en hebben onze smaakpapillen ervan genoten.
Onze geplande fietstocht viel gisteren met wederzijdse toestemming letterlijk in het water. Ook onze hond vond het een echt hondenweer en besloot een “mand-dag” te houden.
A day like another ... or not 