Dit delen:

Sinds een paar dagen is het heel stil geworden in de tuin. Er was helemaal geen beweging meer te bespeuren in de buurt van het vogelkastje. Ik had verleden weekend zelf al geschat dat het waarschijnlijk nog maar 1 week zou duren eer de jongen zouden uitvliegen. Ik zat er dus niet ver naast. Ik wou dan ook niet te lang meer wachten om het vogelkastje leeg te maken. Het kan gebeuren dat jongen in het nest sterven en als die niet verwijderd worden trekt dit heel veel ongedierte aan. Ik was echt benieuwd om te zien wat ik zou aantreffen in het nest. We hebben het dak ontmanteld en al snel werd duidelijk dat 3 meesjes het niet gered hadden. Ze waren al middelgroot. Ik vraag me af wat er met ze gebeurd is. Ligt het aan de voeding ? Ik had in de tuin nog vetbollen hangen, die ik pas verwijderd heb nadat ik wist dat er een nest was in onze tuin. Ik heb namelijk gelezen dat de jongen van dat soort voeding sterven. Nadien heb ik dan gezien dat in de aangrenzende tuin van mijn moeder ook nog vetbollen hingen en dat pa en ma mees hun daar ook gingen bevoorraden. Mijn moeder heeft ze dan ook weggenomen maar misschien was het al te laat. Ik troost me maar met de gedachte dat mezen tussen 8 en 15 eieren leggen. Als er 3 het niet gehaald hebben, dan zijn er toch nog minstens 5 die het wel gehaald hebben. Ik snap trouwens niet hoe ze met zovelen in zo’n kastje groot kunnen worden. Een ander opmerkelijk feit is dat we 2 nesten aangetroffen hebben. Er waren duidelijk 2 afzonderlijke nesten van zeker 5 cm dikte aanwezig. Misschien hadden we verleden jaar dan toch ook een nest en is ons dat ontgaan omdat het weer toen veel kouder en natter was en we minder in de tuin kwamen. In ieder geval is het kastje nu weer klaar voor een volgende generatie.

Dit delen:

Verleden jaar hebben een vogelkast op de kop getikt ergens op één of andere open-tuin dag, met de hoop er een paar koolmezen plezier mee te doen.Ik had een paar weken geleden al gezien hoe er een koolmeesje in en weer uitvloog, maar stond er verder niet bij stil. Tot verleden weekend dan, toen ik aangenaam verrast werd door al dat gekwetter dat uit dat vogelkastje kwam. Het leuke is ook dat de vogelkast zo geplaatst werd dat ze vanuit onze woonkamer zichtbaar is.  Het was prachtig om te zien hoe ma en pa koolmees constant op en aanvlogen om de kleintjes te voederen.

 

Deze ochtend vond ik onder het vogelkastje een koolmees jong. Het was al vrij groot, maar de vacht was nog donzig. Toen ik naderde sloeg het zijn vleugeltjes uit, maar kwam niet verder dan 10 cm van de grond. Ik hoop dat het geen vogel voor de kat wordt zoals ze dat zeggen.

 

Koolmeesje

 

Ondertussen gaat het voederen van de anderen die nog in het nest zitten van ’s morgens vroeg tot ’s avonds ijverig door. Ik ben echt benieuwd wanneer de anderen gaan uitvliegen. Gezien de grootte van het koolmeesje dat ik deze ochtend gevonden heb, gaat het zeker niet lang meer duren voordat ze allemaal hun vleugels uitslaan.

Ik wens iedereen

voor de laatste dag van dit jaar

veel gezelligheid met elkaar

voor de 365 dagen die dan volgen

veel geluk en weinig zorgen

Dit delen:

Er was nogal wat rond te doen de laatste weken: Brussel, de Grote Markt en zijn kerstboom. Nou ja, wat een kerstboom moet voorstellen dan.  Ik kan het onmogelijk een boom noemen en weet nog minder wat dat “ding” met Kerstmis te maken heeft. Ik heb het metalen “kunstwerk”  verleden weekend met mijn eigen ogen gezien en behalve wat ijzeren stellingen met een paar doeken kan ik er niets van maken. De constructie vloek bovendien nog eens met de mooie authentieke gebouwen, die onze Grote Markt zo typeert. Het lichtspel op de zijden van de grote markt was prachtig en ik kon alleen maar vaststellen dat het kunstwerk in het midden van het plein een enorm storende factor vormde. Ik ben dan ook blij dat ze besloten hebben het gedrocht er vroegtijdig weg te halen.

Ik ben benieuwd of jullie hem gezien hebben en wat jullie ervan vinden.

Dit delen:

December is de maand van Sinterklaas, de Kerstman, en luidt tevens het einde van het jaar in. De kerstboom is sinds 10 jaar niet meer van de zolder geraakt. Reden: een te onstuimige kamergenoot met een te lange staart. Daarenboven wonen we ook niet groot. Dit jaar gaat het eindejaarsfeest echter bij ons thuis door en daarom willen we toch wat sfeer in huis halen. We hebben de kerstboom dan toch maar van de zolder gehaald en zouden hem op onze lage kast in de veranda te zetten. Maar de kerstboom leek nog veel groter dan we dachten en het veranda gedeelte van ons huis is lager dan de woonplaats. Dat idee konden we dus wel laten varen. Maar … de kerstboom bestaat 3 delen die demonteerbaar zijn. Het bovenste deel werd er dus afgehaald en in de voet geplaatst. Er kwam wat gebricoleer aan te pas om het goed te doen passen, maar dit is het resultaat.

Dit delen:

Niets zo leuk om na een hectische werkweek de zondagmiddag door te brengen met de familie en samen met de dochter nagels te lakken en kaarsjes te maken.

Nagels lakken

Kaarsjes maken

Kaarsen

Dit delen:

Eindelijk is het dan toch zover. Na maanden wachten is de kogel door de kerk. Het begon zo rond de maand maart. Na toen bijna een jaar bij mijn huidige werkgever te werken als sales assistente, was ik zo ingewerkt en georganiseerd, dat ik steeds sneller klaar was met mijn dagtaken. Nu ben ik iemand die alleen goed functioneert bij een zekere werkdruk en een gezonde dosis stress. Aanvankelijk dacht ik dat ik  gewoon een kalmere periode moest overbruggen, maar een paar maanden verder en na het analyseren van  de workload kwam ik tot de constatatie dat dat het eigenlijk niet rustiger was dan tevoren. In mei werd het zelfs zo erg dat ik soms dacht gek te worden, gek van verveling en dat ik halve dagen verlof begon te nemen om niet écht gek te worden.  Mijn baas was op de hoogte van mijn ontevredenheid.  De sales managers gaven me wel af en toe extra werkjes en op de andere diensten viel er ook wel altijd iets te vinden, maar dat was zoals kleine brandjes blussen.  Ik wou er eigenlijk een échte extra dagtaak bij. Ik had regelmatig tussen 10:00 en 11:00 al gedaan met mijn dagtaken , terwijl ik om aan genoeg werkuren te komen tot ongeveer 17:00 moet werken. Op een bepaald moment, toen ik zeker wist dat dit een blijvend probleem zou zijn, ben ik naar de baas gestapt en heb ik hem gevraagd of ik er geen halve dagtaak kon bij krijgen. Dat was eind mei/begin juni. Hij zou het bekijken, maar reorganisatie zou wel wat tijd vragen. Dat wist ik natuurlijk ook wel. Ondertussen keek ik al uit naar de zomermaanden, want dan moest ik ook inspringen voor de collega’s. Ondertussen waren de managers er inderdaad mee bezig en nog voor ik met vakantie vertrok wist ik al dat ik de productgroep van een collega zou overnemen. Tijdens mijn verlof zouden ze die persoon dan ook op de hoogte stellen en  begin oktober zou ik dan haar business overnemen en zou ik er een extra productgroep bij hebben. En die collega zou dan op haar beurt op een andere dienst gaan werken waar een collega na haar bevallingsverlof niet meer teruggekomen is. Ik blijf dus voor dezelfde business manager werken en in mijn huidige omgeving zitten. Begin deze week is de overdracht dan eindelijk effectief van start gegaan. Ik heb er nu dus een nieuwe uitdaging bij: een business in volle expansie, waarin nog veel kan gereorganiseerd worden en waarmee ik hopelijk  een tijdje zoet ben. Ik hou er wel rekening mee dat  het de komende weken waarschijnlijk zelfs een overdosis kan worden: nieuwe processen, nieuwe producten, terug leren wat werken is en wat tijdsdruk betekent :-). Maar ik weet dat mijn collega’s achter me staan en dat er nog altijd wat met het werk kan geschoven worden en dat is een hele geruststelling. Maar eerst ga ik volgende week  4 dagen naar Hannover waar wij een stand hebben op EuroTier.

Dit delen:

We hebben al heel wat afgreisd … in het buitenland en ik vind het stilaan  beschamend vinden dat ik mijn eigen land niet eens goed ken. Toch heb ik al een paar steden bezocht zoals  Gent , Brugge,  Dinant, Durbuy, … maar onze hoofdstad die op 15 km ligt ken ik eigenlijk niet. Vroeger kwam ik er wel regelmatig om te shoppen, maar ik heb eigenlijk nooit de moeite genomen om er eens goed rond me heen te kijken. De hoogste tijd dus om Brussel te gaan verkennen.

Gisteren moesten we zowiezo ’s avonds in Brussel zijn omdat we tickets hadden voor een Fado-optreden met Mariza in de BOZAR. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om eerst  ’s middags in Brussel op verkenning te gaan en er ’s avonds een hapje te gaan eten. Het werd de klassieke wandeling met o.a. het Martelaarsplein , Manneken-Pis, De Grote Markt, Belgisch Stripcentrum, St. Michiels-en Sint-Goedelekathedraal. Ik stond er versteld van wat een bruisende stad Brussel wel is. Er was ontzettend veel volk. Vooral Manneken-Pis trok veel aandacht. Hij stond er in zijn volle naakie te pronken.

Manneken-Pis

Éen van de mooiste gebouwen, naast de Grote Markt dan, vind ik de Sint-Michiel-en-Sint-Goedelekathedraal.  In deze kathedraal vinden alle belangrijke gebeurtenissen zoals huwelijken en uitvaartdiensten van de leden van onze Belgische Monarchie plaats.

Sint-Michiel-en-Sint-Goedelekathedraal

Het Stadhuis

’s Avonds zijn we gaan eten bij “Les Chapeliers” , een typisch Belgisch restaurant. Mijn man koos voor de kalfsniertjes en ikzelf voor de confit van eend. Heerlijk klaargemaakt en de prijs viel ook mee.

Confit van eend

Kalfsniertje

En daarna was het tijd om ons weer even naar Portugal te begeven: een Fado-concert met Mariza. Haar programma was heel gevarieerd en ze betrok haar publiek zeer nauw bij haar optreden. Behalve in de handen klappen moest er ook gezongen worden. Het duurde wel 10 minuten voor de toehoorders het onder de knie hadden. Als je geen Portugees spreekt  is : Colha rosa branca, ponha a rosa ao peito” niet zo eenvoudig te memoriseren, laat staan dan nog op de juiste toon en ritme te zingen. Toch kreeg ze de zaal goed mee.  Behalve traditionele Fado-songs kwam er af en toe een drumstel aan te pas. Na wat gegoogle ben ik erachter gekomen dat ze jaren in Brazilië gewoond heeft en die invloed in haar muziek terug te vinden is. Klasse vond ik ook dat ze in een zaal met een capaciteit van 2200 man erin slaagde om  één volledige song zonder microfoon te zingen. Wat ik dan wel weer miste is de intimiteit van de Portugese sfeer. In zo’n grote zaal vol met veel Portugees-vreemd volk speelde ze duidelijk voor een niet-Portugees publiek, wat ook volkomen normaal is. Zo sprak ze hoofdzakelijk engels en bracht ze zelfs een  Fado-song in het engels. Nou Mariza, ik hoop dat je je bij je roots houdt, want eerlijk, ik vond het in het engels niet klinken.

Voor diegenen die Mariza nog niet kennen en nieuwsgierig zijn naar haar muziek, volgt hier één van haar traditionelere songs.

Dit delen:

Deze foto is maanden geleden getrokken, toen Cooky nog een puppie was. Het is één van de beste foto’s die ik van beide honden heb. De timing was perfekt. Ziehier twee fantastische fotomodellen die zich op hun best laten zien:

Spot en Cooky

Dit delen:

Verleden weekend hebben we dus met z’n allen alle klokken één uur achteruit gedraaid. En elk jaar zeg ik tegen mezelf:  “Jeeh! Een uurtje langer slapen! ” Maar eigenlijk is dat niet zo, want tijdens het weekend staat de wekker op non-actief. Of dat zou toch zo moeten zijn, want zaterdag werd ik toch zeker niet om7:00h gewekt door … de wekker. Verdorie ! Normaal is het eerste wat ik doe op vrijdagochtend de wekker uitschakelen voor het weekend. Vergeten dus ! Maar waar was ik gebleven? Dat het eigenlijk niet zo is dat ik een uurtje langer slaap wanneer de klok  een uur wordt teruggedraaid. Want wanneer mijn lichaam vindt dat het genoeg geslapen heeft wordt het vanzelf wakker, ongeacht of het nu 7, 8 of 9 uur is. Eigenlijk wordt mijn dag dus gewoon langer. Mijn maag echter vond dat niet zo leuk: één uur langer moeten wachten op voedsel ?!  Het avondeten werd dus wat vroeger genuttigd dan naar gewoonte en later werden er dan nog zoutjes voor de TV weggewerkt, kwestie van de ingewanden te sussen. Vervolgens een nachtje slapen en alles was weer zoals normaal.

Hebben jullie last van de uur verandering of  gaat het ongemerkt aan jullie voorbij ?